Elke keer dat ik bij een verloskundig,gynacoloog,huisarts of iets in die richting een formulier moet invullen wordt er altijd gevraagd : hoeveelste zwangerschap? En op het moment dat ik de vraag beantwoord vind ik dat best wel een lastig moment. Ik ben namelijk 24 jaar en in 2,5 jaar tijd is dit nu mijn 5e zwangerschap. 2,5 jaar geleden was alles nog zo anders. De eerste keer dat ik een test deed en de 2 streepjes zag was ik zo ontzettend blij. Ik stormde meteen naar de winkels om schattige speentjes,luiers,rompertjes en nog veel meer dingen te kopen om mijn vriend te verrassen met dit geweldige nieuws! En wat was hij blij! Dat waren we allebei. Hoe hadden wij van tevoren kunnen weten dat er 2 werelden bestaan in een zwangerschap. Ik had geen flauw idee dat er ook een hele donkere kant zat aan zwangerschappen waarin roze wolken grijs waren en soms zelfs zwart. Ik kende die wereld van intens verdriet, woede, machteloosheid ,onzekerheid, maar vooral een wereld van verschrikkelijke eenzaamheid niet. Wat ik toen niet wist was dat juist die wereld heel snel ons wereld zou worden.

De dag na de positieve test heb ik natuurlijk meteen de verloskundige gebeld(ik was zo ongeduldig)en na wat standaard vragen vroeg ze ook wanneer de eerste dag van mijn laatste menstruatie was. Na lang denken herinnerde ik me wel een bloeding, maar ik wist ook dat ik de maand ervoor geen eisprong had gevoelt terwijl ik die altijd overduidelijk voelde. Ze stelde toen voor om via bloed afname mijn hcg te achterhalen om zo wat meer duidelijkheid te krijgen over de duur van mijn zwangerschap. De volgende dag belde ze en zei: volgens de test ben je nu zo’n 8 weken ver en we willen graag een echo inplannen. Wow!! 8 weken al dus dat houd in dat we over 7 maanden ons kindje in ons armen hebben( ik weet nog precies dat ik dat dacht). Een paar dagen later hadden we de echo en vol trots zaten we in de wachtkamer te wachten( nog even en we zouden hem/haar zien) even later lag ik op de onderzoekstafel en nadat de gel over mijn buik uit was gesmeerd en het echo apparaat erop gehouden werd werd het stil. Ik zag geen klein mensje, ik zag alleen een stipje. De echoscopist zei: dit is geen zwangerschap van 8 weken, maar van 4,5. Kom over een week maar terug en dan moet er wel echt meer te zien zijn. Wat een teleurstelling was dit en meteen voelde ik al: dit zit niet goed.

Na een lange week lag ik weer op diezelfde tafel. Nog zenuwachtiger dan de week erop. Toen kregen we het afschuwelijke nieuws dat het kindje niet gegroeid was, geen hartactie had en dat het een missed abortion was. Onze wereld stortte compleet in elkaar, want wat hadden wij dit kindje graag gewild. Een week ervoor zo ontzettend gelukkig en overtuigd dat wij gewoon papa en mama zouden worden. We moesten naar het ziekenhuis om onze opties te bespreken en wat een helse ervaring vond ik dat. Zittend in de wachtkamer tussen hoogzwangere vrouwen met de echo in mijn handen van ons kindje zonder hartactie. Wij kozen voor een curettage. Dit deed ik omdat ik het absoluut niet zelf wilde verliezen en bijvoorbeeld in de wc terugvinden. Weer een week later had ik de curettage en de arts vertelde dat alles goed was gegaan(voor zover je ook maar iets ‘’goed’’ kan noemen) de dagen na de curettage bloedde ik nog flink, maar ik dacht dat dat erbij hoorde. Op een middag kreeg ik ontzettende hevige krampen die kwamen en gingen en toen ik in de avond naar het toilet ging verloor ik ‘’iets’’. Dit bleek dus het embryo te zijn. Nadat ik het ziekenhuis gesproken had vertelden ze mij dat uit de autopsie van de curettage bleek dat ze alleen maar weefsel hadden verwijderd en niet het vruchtje zelf. Wat een grove fout van het ziekenhuis ! niet eens dat het mislukt was , maar wel dat ze mij dit niet verteld hadden.

Ik heb de maanden na de curettage flink in de put gezeten. Ontroostbaar was ik en ik voelde me zo eenzaam. Niemand praatte er nog over dus had ik het gevoel dat mijn verdriet onterecht was. En natuurlijk zag ik overal om me heen zwangere vrouwen wat het ook nog moeilijker maakte. Na 3 maanden voelde ik me weer ‘’anders’’ en deed samen met mijn vriend een test. Positief!!! Maar wel een extreem licht streepje. Nu zegt dat niet altijd iets, maar mijn naïviteit die ik had die was er niet meer. Ik was zeker blij, maar de angst en onzekerheid overheersten. Na een week testen bleven ze extreem licht en het weekend erop begon ik licht te bloeden. Wat een verdriet weer, maar mijn vk zei dat het niks hoefde te betekenen. Ik wist al genoeg. Toen ik op mijn werk was maandag kreeg ik krampen en stroomde het bloed eruit. Miskraam 2 was een feit. Na een controle bij de echoscopist bleek dat ik al ‘’schoon’’ was. Hoe kan dit nou? Ik voelde me falen als vrouw. Mijn lichaam faalde in het krijgen van een kindje en ik voelde me zo ontzettend rot. Na 1 miskraam kan je nog denken dat het ‘’ domme pech’’ is, maar bij de 2e krijg je naast het verdriet ook een gevoel van angst. De angst dat je nooit moeder zal worden.

Na 2 maanden had ik weer een positieve test in handen( een dikkere streep dan de controle streep). Nu had ik graag willen vertellen dat ik ontzettend blij was en vol vertrouwen mijn zwangerschap in ging , maar dat is niet zo. Op week 6 begon ik namelijk te bloeden. Ik belde mijn vriend huilend en zei dat ie naar huis moest komen en dat ik al had gebeld voor een echo. Ook mijn vriend voelde zich wanhopig, boos en machteloos. Weer lag ik op die ellendige bank waar ik alleen maar slecht nieuws te horen had gekregen. Ik was hysterisch aan het huilen totdat ik hoorde: er is hartactie. Wat??!?!?!?!? Zo ver waren we nog nooit gekomen! Met 8 weken weer een echo en daar zagen we een klein mensje met wederom hartactie. Met 10 weken een echo: weer hartactie!!! Zouden we dan toch papa en mama worden?? Na maanden onzekerheid (want mijn zwangerschap was alles behalve ontspannen) werd op 26 april ons prachtige dochter geboren. Ik kon gewoon niet geloven dat ze er was. Tijdens mijn zwangerschap had ik zo vaak de angst en overtuiging dat ze nooit geboren zou worden.

Toen ons dochter 4 maanden oud was besloten we dat we toch heel graag een 2e kindje zouden willen. We hadden weer vertrouwen! Een maand later een dik positieve test!!! En meteen een goed gevoel. Een week later de echo, maar daar was niet veel op te zien. Weer een teleurstelling en weer een hele week in onzekerheid(terwijl ik het eigenlijk al wist) na een week werd mijn gevoel bevestigd: het zat niet goed. Weer een curettage en ik heb aangedrongen op bloed onderzoek naar mijn schildklier(natuurlijk had ik allang informatie opgezocht over herhaalde miskramen en gelezen dat als je schildklier te traag werkt dat dit een oorzaak kan zijn) ook heb ik het ziekenhuis in gent benaderd voor een afspraak(daar zijn ze gespecialiseerd in vruchtbaarheidsproblemen) uit het bloed onderzoek wees dat mijn schildklier idd te traag werkt en ik kreeg medicijnen voorgeschreven. Naast mijn verdriet begon ik nu ook iets anders te ontwikkelen: vechtlust. Ik weigerde af te wachten tot ik weer een miskraam zou krijgen en ik was het zo zat dat ik geen controle had over mijn lichaam en over de beslissingen die er genomen moesten worden.

Na 3 maanden had ik weer een positieve test en ik stond er redelijk zeker in (door de schildklier pillen en alle andere pillen die ik slikte ) met 6 weken een echo: alleen een vruchtzak met beginnend vruchtje. Weer een week wachten. Met 7 weken een echo en daar was hartactie!!!!! Hoera! Het vertrouwen groeide weer. Met 15 weken deden we een pretecho en mijn gevoel dat het een meisje zou zijn klopte! Wat waren we trots en dankbaar om weer papa en mama te mogen worden van een prachtig meisje! Ik ben nu 25 weken zwanger en met 20 weken hadden we de medische echo. De echoscopist was ontzettend enthousiast omdat alles er zo goed uitzag. Totdat ze bij haar voeten aankwam. Zelfs wij zagen dat die voeten enorm waren. Net of er waterballonnen zaten in plaats van voeten. Ze zag niet of er botontwikkeling zat door al het vocht en we kregen een doorverwijzing voor het amc. En daar sta je dan. Alsof je wereld weer even compleet in elkaar stortte. wat was er aan de hand met ons meisje? Natuurlijk zat het weekend ertussen en moesten we een paar dagen wachten voor we terecht konden. Wat een hels weekend was dat. Die dinsdag konden we terecht en de arts zag inderdaad vocht zitten. Dit kon wijzen op meerdere syndromen. Het Turner syndroom, het Noonan Syndroom of Hydrops Foetalis. De slechtste prognose zou hydrops zijn, maar die kans achtte ze het kleinste omdat er voor de rest nergens vocht ophopingen zaten. Met 24 weken zouden we weer een afspraak hebben. Natuurlijk weer weken in onzekerheid. Weken waarin ik veel gehuild heb en het mijn vriend ontzettend lastig heb gemaakt met en mijn angsten(die hij net zo goed heeft, maar die hij wat meer kan relativeren) en met mijn hormonen.

Afgelopen dinsdag hadden we weer een afspraak. De uitslag: vocht in de voeten is toegenomen en er zit nu ook vocht in haar voorhoofd. Op dit moment weet ik even niet meer wat ik moet. de onzekerheid is slopend, maar als er iets is wat zeker is is dat dit ons mooie meisje is waar wij voor gaan vechten ! Ik zou nog uren kunnen schrijven ,maar mijn verhaal is al aardig lang. Wat ik hiermee wil bereiken is dat miskramen en gewoon de hele andere kant van de zwangerschap meer bespreekbaar moet worden. Mijn ervaring in dit alles is dat ik de eenzaamheid misschien nog wel het moeilijkste van allemaal vond. Terwijl miskramen maar ook afwijkingen bij het kindje zo vaak voorkomen.